Το μεγάλο τηλεκαφενείο
* Ορισμένοι βετεράνοι υπουργοί νοσταλγούν τις ημέρες της μονοπωλιακής EPT
Οσοι συμμετέχουμε στο ελληνικό τηλεοπτικό μας καφενείο έχουμε πάντοτε μια διεστραμμένη, κρυφή επιθυμία: να πάρουμε μαζί μας μια κρυφή κάμερα σε μια σύσκεψη πριν από ένα δελτίο ειδήσεων ή σε μια εκπομπή «λόγου». Δεν έχει σημασία το κανάλι ή το θέμα. H τεχνοτροπία δεν αλλάζει.
Πριν από μερικά χρόνια κάποια από τα καλύτερα μυαλά της ελληνικής τηλεόρασης συσκέπτονταν για να στήσουν μια εκπομπή για το ναυάγιο του πλοίου «Σαμίνα». Ολη η Ελλάδα συζητούσε «γιατί ναυάγησε το πλοίο;». Κάποιος πρότεινε να προσκληθεί στην επίμαχη εκπομπή ένας παλιός έμπειρος καπετάνιος ή ένας ναυπηγός που θα μπορούσε να εξηγήσει με τεχνικούς όρους το τι συνέβη. «Καλά, είστε με τα καλά σας;» ήλθε η απάντηση του υπεύθυνου για τη σύσκεψη. «Θέλετε να βυθίσετε και την τηλεθέασή μου μαζί με το "Σαμίνα"; Το έχετε χάσει εντελώς;». «Εχω μια ιδέα» φώναξε ένας άλλος συνάδελφος από την άκρη του τραπεζιού. «Να φωνάξουμε τον Καπετάν..., που θα κάνει μεγάλο καβγά, θα τα χώσει χοντρά. Βάζω στοίχημα τώρα ότι θα κάνει ένα τριαντάρι μέσα στο νερό. Αν μάλιστα πείσουμε τον οδηγό του, που τον ξέρω προσωπικά, να τον "ποτίσει" και κανένα ουίσκι παραπάνω, θα κάνει ένα σαραντάρι. Ο άνθρωπος είναι θεός!».
Τριαντάρι, όπως ενδεχομένως θα καταλάβατε, είναι το 30% που όντως έδειξαν τα μηχανάκια της AGB το επόμενο πρωί. Ο βετεράνος καπετάνιος, ο ναυπηγός, ο καθηγητής θα έκαναν 15%, άντε 20% στην καλύτερη περίπτωση. Ο ημιπαράφρων ή ο ανεπάγγελτος «ακαδημαϊκός» που δεν έχει ποτέ διδάξει μία ώρα είναι αυτοί που παράγουν τους καβγάδες και μαζί και τα νούμερα. Και στον κόσμο της τηλεόρασης μόνο αυτό μετράει. Αν βάζατε μια κρυφή κάμερα στα σπίτια μας, θα βλέπατε 50-100 άτομα να ξυπνάνε με το ξημέρωμα σε όλη την Αθήνα, σαν πρεζόνια που ψάχνουν να βρουν τη δόση τους, και να κοιτάνε τα νούμερα της προηγούμενης μέρας. Το συμπέρασμα είναι καθημερινά το ίδιο: ο καβγάς πουλάει, όποιο και αν είναι το θέμα. Αν η συζήτηση αφορά τα ελληνοτουρκικά, ο γκρίζος διπλωμάτης και ο ψύχραιμος καθηγητής θα προκαλέσουν χασμουρητά ενώ ο ακραίος εθνικιστής θα σηκώσει στα ύψη την τηλεθέαση. Το αποτέλεσμα; Οι σοβαροί άνθρωποι δεν βγαίνουν πια στην τηλεόραση και ο εθνικός μας διάλογος μοιάζει με ένα μεγάλο τηλεκαφενείο.
Το βέβαιο είναι πως αυτή η τηλεόραση δεν συναντάται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες τα δελτία ειδήσεων διαρκούν το πολύ 30-35 λεπτά, βασίζονται σε βίντεο, ρεπορτάζ και το περιστασιακό σχόλιο του ειδικού.
Είναι λογικό η σημερινή κυβέρνηση, αλλά και κάθε κυβέρνηση, να σηκώνει τα χέρια ψηλά μπροστά σε αυτό το φαινόμενο. Ορισμένοι βετεράνοι υπουργοί νοσταλγούν τις ημέρες της Ελένης Βλάχου, του Νάσου Μπότση και της μονοπωλιακής EPT. Αλλοι ομολογούν, σε πολύ προσωπικές συζητήσεις, ότι «ο τόπος δεν μπορεί να κυβερνηθεί από κανέναν με αυτό το σκηνικό». Και πράγματι αναρωτιέται κανείς κατά πόσον θα ζούσαμε σήμερα με τους μύθους του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή του Ανδρέα Παπανδρέου αν είχαν κυβερνήσει τη χώρα με ιδιωτική τηλεόραση. Σκεφθείτε τι διαστάσεις θα είχαν πάρει οι περιπέτειες του Ανδρέα εν όσω η Καλαμάτα συγκλονιζόταν από τις επιπτώσεις του μεγάλου σεισμού ή ο καβγάς Αβέρωφ - Ράλλη που έτρεφε για μεγάλο διάστημα τις παραπολιτικές σελίδες. Οπως και να το κάνουμε το τζίνι έχει βγει από το μπουκάλι, ο πολιτικός τού σήμερα πρέπει να κυβερνήσει με αυτό το τηλεοπτικό τοπίο ή... να πάει σπίτι του. Στο κάτω κάτω, αυτό το άσχημο, μεγάλο αυθαίρετο που λειτουργεί εδώ και χρόνια χωρίς άδεια και ξεκάθαρους όρους οι πολιτικοί το έφτιαξαν!
Το ΒΗΜΑ, 13/11/2005
Πριν από μερικά χρόνια κάποια από τα καλύτερα μυαλά της ελληνικής τηλεόρασης συσκέπτονταν για να στήσουν μια εκπομπή για το ναυάγιο του πλοίου «Σαμίνα». Ολη η Ελλάδα συζητούσε «γιατί ναυάγησε το πλοίο;». Κάποιος πρότεινε να προσκληθεί στην επίμαχη εκπομπή ένας παλιός έμπειρος καπετάνιος ή ένας ναυπηγός που θα μπορούσε να εξηγήσει με τεχνικούς όρους το τι συνέβη. «Καλά, είστε με τα καλά σας;» ήλθε η απάντηση του υπεύθυνου για τη σύσκεψη. «Θέλετε να βυθίσετε και την τηλεθέασή μου μαζί με το "Σαμίνα"; Το έχετε χάσει εντελώς;». «Εχω μια ιδέα» φώναξε ένας άλλος συνάδελφος από την άκρη του τραπεζιού. «Να φωνάξουμε τον Καπετάν..., που θα κάνει μεγάλο καβγά, θα τα χώσει χοντρά. Βάζω στοίχημα τώρα ότι θα κάνει ένα τριαντάρι μέσα στο νερό. Αν μάλιστα πείσουμε τον οδηγό του, που τον ξέρω προσωπικά, να τον "ποτίσει" και κανένα ουίσκι παραπάνω, θα κάνει ένα σαραντάρι. Ο άνθρωπος είναι θεός!».
Τριαντάρι, όπως ενδεχομένως θα καταλάβατε, είναι το 30% που όντως έδειξαν τα μηχανάκια της AGB το επόμενο πρωί. Ο βετεράνος καπετάνιος, ο ναυπηγός, ο καθηγητής θα έκαναν 15%, άντε 20% στην καλύτερη περίπτωση. Ο ημιπαράφρων ή ο ανεπάγγελτος «ακαδημαϊκός» που δεν έχει ποτέ διδάξει μία ώρα είναι αυτοί που παράγουν τους καβγάδες και μαζί και τα νούμερα. Και στον κόσμο της τηλεόρασης μόνο αυτό μετράει. Αν βάζατε μια κρυφή κάμερα στα σπίτια μας, θα βλέπατε 50-100 άτομα να ξυπνάνε με το ξημέρωμα σε όλη την Αθήνα, σαν πρεζόνια που ψάχνουν να βρουν τη δόση τους, και να κοιτάνε τα νούμερα της προηγούμενης μέρας. Το συμπέρασμα είναι καθημερινά το ίδιο: ο καβγάς πουλάει, όποιο και αν είναι το θέμα. Αν η συζήτηση αφορά τα ελληνοτουρκικά, ο γκρίζος διπλωμάτης και ο ψύχραιμος καθηγητής θα προκαλέσουν χασμουρητά ενώ ο ακραίος εθνικιστής θα σηκώσει στα ύψη την τηλεθέαση. Το αποτέλεσμα; Οι σοβαροί άνθρωποι δεν βγαίνουν πια στην τηλεόραση και ο εθνικός μας διάλογος μοιάζει με ένα μεγάλο τηλεκαφενείο.
Το βέβαιο είναι πως αυτή η τηλεόραση δεν συναντάται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες τα δελτία ειδήσεων διαρκούν το πολύ 30-35 λεπτά, βασίζονται σε βίντεο, ρεπορτάζ και το περιστασιακό σχόλιο του ειδικού.
Είναι λογικό η σημερινή κυβέρνηση, αλλά και κάθε κυβέρνηση, να σηκώνει τα χέρια ψηλά μπροστά σε αυτό το φαινόμενο. Ορισμένοι βετεράνοι υπουργοί νοσταλγούν τις ημέρες της Ελένης Βλάχου, του Νάσου Μπότση και της μονοπωλιακής EPT. Αλλοι ομολογούν, σε πολύ προσωπικές συζητήσεις, ότι «ο τόπος δεν μπορεί να κυβερνηθεί από κανέναν με αυτό το σκηνικό». Και πράγματι αναρωτιέται κανείς κατά πόσον θα ζούσαμε σήμερα με τους μύθους του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή του Ανδρέα Παπανδρέου αν είχαν κυβερνήσει τη χώρα με ιδιωτική τηλεόραση. Σκεφθείτε τι διαστάσεις θα είχαν πάρει οι περιπέτειες του Ανδρέα εν όσω η Καλαμάτα συγκλονιζόταν από τις επιπτώσεις του μεγάλου σεισμού ή ο καβγάς Αβέρωφ - Ράλλη που έτρεφε για μεγάλο διάστημα τις παραπολιτικές σελίδες. Οπως και να το κάνουμε το τζίνι έχει βγει από το μπουκάλι, ο πολιτικός τού σήμερα πρέπει να κυβερνήσει με αυτό το τηλεοπτικό τοπίο ή... να πάει σπίτι του. Στο κάτω κάτω, αυτό το άσχημο, μεγάλο αυθαίρετο που λειτουργεί εδώ και χρόνια χωρίς άδεια και ξεκάθαρους όρους οι πολιτικοί το έφτιαξαν!
Το ΒΗΜΑ, 13/11/2005
Έγραφα σχετικά το 2002:
2 σχόλια:
Ας πρόσεχαν.Αν και από την κρατικοφερεφω
νιζουσα ΕΡΤ και την καβγολάγνα ιδιωτική
θα μπορούσε να υπάρξει και μια μέση κατάσταση.Anyway..kisses to beautiful Crete
Ωραίος.
Το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο:
3 λόγοι για να αρχίσετε να βλέπετε DW. Πιστεύω οτι το δελτίο ειδήσεων του DW είναι μακράν το καλύτερο πανευρωπαϊκά. Το γεγονός οτι περιλαμβάνει και αγγλική έκδοση δείχνει πόσο πολιτισμένοι και προχωρημένοι είναι οι Γερμανοί. Το πιο βαρετό είναι του γαλλικού TV5 στο οποίο οι τηλεπαρουσιαστές κάνουν επίδειξη μόδας... Το πιο αποστεωμένο δελτίο είναι αυτό του Euronews στο οποίο δεν υπάρχουν παρουσιαστές παρα μόνο reportages. Το BBC ανταγωνίζεται στη βλακεία το CNN και στο τέλος μένει ένα δελτίο του TVE το οποίο είναι εξαιρετικό για αυτούς που γνωρίζουν ισπανικά.
Τέλος θα ήθελα να πω, να μη τα ισοπεδώνουμε όλα. Υπάρχουν και καλοί δημοσιογράφοι. Για παράδειγμα ο ανεξάρτητος κ. Α. Βέλιος μαζί με τον (οπαδό του ΠΑΣΟΚ) κύριο Γαργαλάκο έκαναν κάποτε μια σειρά καταπληκτικών εκπομπών που προκαλούσαν προβληματισμό και σκέψη. Βέβαια μετά το δελτίο ειδήσεων, ετσι;
Δημοσίευση σχολίου