Πέρασαν κιόλας;

Τελικά απόψε δε βγήκα και κάνοντας ζάπιν έπεσα στο σόου για τα 50 χρόνια του φεστιβάλ τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Πολύ νοσταλγική βραδιά. Πέρασαν μπροστά μου όλοι αυτοί οι γερασμένοι και παρωχημένοι νικητές και μου έφεραν εικόνες από την παιδική μου ηλικία. Μελωδίες που συντρόφευαν τη μοναξιά μου, πρόσωπα που παρηγορούσαν τη ματαιοδοξία μου. Καλή και η Κατρίνα (αμ γουόκιν ον σάνσαααιν ουώωωωω!). Χρόνια μακρινά, επί Μακώς Γεωργιάδου, πολύ πριν φροντίσει η Μπόκοτα ώστε η εκάστοτε παρουσιάστρια-διερμηνέας να ανάγεται σε μέγιστη εθνική σταρ. Πολύ πριν το Φεστιβάλ ανακαλυφθεί από τους Ευαγγελάτους για να γεμίζουν μιάμιση ώρα μπουρδολογίας στα «Δελτία ειδήσεων».
Άραγε αυτή που έλαχε απόψε να παρουσιάζει (αλήθεια, η Πασχαλίδου ήταν; ιδέα δεν έχω), ήξερε ποιοι είναι οι ABBA, ο Domenico Modugno, η Celine Dion; Εντάξει, δεν είχα την απαίτηση να νοσταλγεί που έβλεπε ύστερα από τόσα χρόνια την Καρόλα Χέκβιστ όπως εγώ, αλλά τουλάχιστον ας σεβόταν το γεγονός ότι ήταν μια βραδιά τραγουδιού και όχι ένας διαγωνισμός για να κερδίσει Η ΕΛΛΑΔΑ!!! Άρχιζε να παίζει το τραγούδι; Η δικιά μας να σου να πετιέται: καλέστε στο νούμερο τάδε και ψηφίστε την ελληνική συμμετοχή (sic)! Και να σου την να ξεχνάει μετά το μικρόφωνό της ανοιχτό σε όλο το τραγούδι και να ακούγεται το τραγούδι μέσα από αυτό με ήχο σαν από τρανζιστοράκι που βρίσκεις προσφορά σε νάιλον μαζί με τα περιοδικά.
Μπαίνει μια τραγουδίστρια στη σκηνή. Χειροκροτήματα από κάτω. Ζητωκραυγές. Αυτή απευθυνόμενη στο κοινό πετάει την ατάκα: «Good evening! You are wonderful! May I take you home?» Και η δικιά μας μεταφράζει «Καλησπέρα! Ευχαριστώ πάρα πολύ».
Γιατί το χάλασες κυρά μου; Ας το άφηνες χωρίς μετάφραση το σόου, καλύτερα θα ήταν! Τι σου φταίγαμε; Θ’ ακούγαμε τουλάχιστον κανένα τραγουδάκι να περάσει η βραδιά.
Ευτυχώς που λίγο πριν μου σπάσει τα νεύρα το γύρισα στο tve το ισπανικό, όπου δύο αξιοπρεπέστατοι παρουσιαστές μιλούσαν μόνο όταν δεν υπήρχαν τραγούδια και χωρίς την ψύχωση της δικιάς μας «να πάει ψηλά η ελληνική συμμετοχή».