Ο αετός και τα αιμοδιψή κοράκια

Στη Λ’ Άκουιλα* είχα πάει με την κοπέλα μου καταχείμωνο, να δούμε την αδερφή της, τη Γ., που σπούδαζε Ιατρική εκεί. Η Λ’ Άκουιλα είναι πόλη της κεντρικής Ιταλίας κτισμένη σε υψόμετρο 715 μ. και είναι από τις πιο κρύες πόλεις της Ιταλίας.

Η Γ. έμενε στο κέντρο, σε ένα σπίτι με τζάκι. Δεν είχε όμως ξύλα. Θέλαμε να ψήσουμε καμιά μπριτζόλα στα κάρβουνα.

Μια μέρα είχε λαϊκή στην κεντρική Πιάτσα Ντουόμο. Αφού κάναμε την απαραίτητη περιπλάνηση στις μπανκαρέλες της λαϊκής, ξαναγυρίσαμε σπίτι. Αφού τέλειωσε η λαϊκή ξαναγυρίσαμε στην πλατεία. Μαζέψαμε όλα τα ξύλινα τελάρα που είχαν περισσέψει και τα είχαν αφήσει για να τα πάρουν τα σκουπιδιάρικα. Πολλά τελάρα. Τρία άτομα, δε θυμάμαι πόσα πηγαινέλα. Γεμίσαμε το δωμάτιο που είχε το τζάκι με ξύλινα τελάρα. Καίγαμε το ένα μετά το άλλο στη σειρά αλλά κάρβουνα για ψήσιμο δεν περίσσευαν.

Ήμασταν γύρω στα 23. Άσχετοι…

Ευτυχώς που το σπίτι τής Γ. διέθετε και κουζίνα υγραερίου κι έτσι δεν πεινάσαμε.

Γελούσαμε για καιρό μετά με τη φαεινή μου ιδέα.

Η Πιάτσα Ντουόμο προχθές ισοπεδώθηκε. Η Λ’ Άκουιλα πενθεί τους νεκρούς της.

Από την ιταλική τηλεόραση παρακολουθώ συγκινητικές μικρές ιστορίες απόγνωσης και πένθους. Μια γυναίκα την ώρα του μεγάλου σεισμού χρησιμοποίησε το σώμα της ως ασπίδα για να προστατέψει τη 2χρονη κόρη της. Η κόρη σώθηκε. Η ασπίδα της όχι.

Στο γήπεδο τής Λ’ Άκουιλα στήνονται επί 24ώρου βάσεως αντίσκηνα για να φιλοξενήσουν όσους μπορούν από τους πάνω από 25.000 άστεγους.

Τα ίδια είχα ζήσει κι εγώ στους σεισμούς του ’97 στη Ματσεράτα.

Άνθρωποι έντρομοι πετάγονταν μέσα στα επόμενα λεπτά απ’ το σπίτι τους με τις πυτζάμες, άντε και με το πορτοφόλι τους, οι πιο ψύχραιμοι. Ήταν ό,τι τους είχε απομείνει. Εκείνη τη στιγμή προσπαθείς να περισώσεις τη ζωή τη δική σου και των ανθρώπων σου. Τα κοντέινερ για μήνες στέγαζαν τις ανθρώπινες ψυχές που, στην τελικά ανάλυση, ήταν σώοι κι αυτό είχε σημασία.

Τα ελληνικά κανάλια το καθένα άνοιξε 3-4 παράθυρα για να μη χάσουν την ευκαιρία να προκαλέσουν ετερόφωτους καβγάδες μεταξύ των γνωστών σεισμολόγων.

Μερικοί θα συγκινηθούν με τα ρεπορτάζ των ελληνικών καναλιών που δείχνουν τον (όντως) τραγικό θάνατο τού έλληνα φοιτητή διανθισμένα με τίποτα πένθιμη μουσική υπόκρουση. Το αίμα θα πουλήσει καλύτερα τα διαφημιστικά μπρέικς. Μετά θα απορροφηθούν στη ρουτίνα τους. Μετά καθένας θα ψάξει αλλού για αίμα ώστε να περάσει πιο ευχάριστα την αβάσταχτα αδιάφορη καθημερινότητά του.

*(aquila = αετός)