Ο πολυέλαιος

Ήταν κρεμασμένος στο σαλόνι του σπιτιού των παιδικών μου χρόνων στο Ηράκλειο.

Τον έψαχνα καιρό τώρα. Το σαλόνι του καινούργιου μου σπιτιού ήταν χωρίς φωτιστικό, μέχρι να τον βρω.

20, ακριβώς, χρόνια με περίμενε σε ένα πατάρι διαφορετικό από αυτό που νόμιζα.

Τον βρήκα ανέλπιστα χθες, όπως τον είχε ξεφορτώσει το φορτηγό της μετακόμισης, συσκευασμένο σε μια χαρτόκουτα και περικυκλωμένο από εφημερίδες της εποχής.

Από καλοκαίρι σε καλοκαίρι, με 20 χρόνια ενδιάμεσα.

Θυμάμαι τη ζεστή μέρα της μετακόμισης σαν να ήταν το φετεινό καλοκαίρι.

Άνοιξα την κούτα και ένας θίασος από εικόνες, αναμνήσεις, όνειρα, ελπίδες, αγαπημένα πρόσωπα και τοπία παρέλασαν μπροστά μου.

Όταν τα δεδομένα της ψυχής μου ήταν άλλα, όταν είχα άλλες φωνές τριγύρω μου.

Όταν έκανα όνειρα και σχέδια για το μέλλον.

Το μέλλον ήρθε. Τώρα είμαι αλλιώς.

Ξανάκλεισα την κούτα συσκευασίας. Ξανάβαλα τις εφημερίδες (ένα Βήμα και μια Ελευθεροτυπία Ιούνη 1988) για να τον συγκρατούν, μέχρι να πάρει τη θέση του.

Είμαι καλύτερα τώρα; ήμουν καλύτερα τότε;

Δεν έδωσα απάντηση.

Δεν άλλαξε τίποτα.

Άλλαξαν όλα.

Απλά είμαι.

Ο ίδιος και διαφορετικός.

Με περισσότερες εμπειρίες ζωής και όνειρα προσαρμοσμένα στις ρυτίδες.

Από αύριο ο πολυέλαιος θα φωτίζει από ψηλά το δωμάτιο και θα μου ψυθιρίζει ιστορίες από τα μοναχικά μονοπάτια της ζωής μου.