Υπάρχει ο Αη Βασίλης;

Όταν πήγαινα στο Νηπιαγωγείο, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ήθελα διακαώς να αποκτήσω view master, προφανώς επειδή είχαν και οι φίλοι μου, ή επειδή το είχα δει στην τηλεόραση, δε θυμάμαι πια το κίνητρο που έχει ένα παιδί να θέλει τόσο έντονα ένα παιχνίδι.

Μου λένε μια μέρα λοιπόν οι γονείς μου αν το θέλεις τόσο πολύ μπορείς να ζητήσεις από τον Άγιο Βασίλη να σου το φέρει τα Χριστούγεννα. Λέω πώς γίνεται; μου λένε θα πάρεις τηλέφωνο το 12, θα ζητήσεις να μιλήσεις με τον Άη Βασίλη και θα του το ζητήσεις.

Πηγαίνω κι εγώ στο διάδρομο του σπιτιού μας, εκεί όπου ήταν η αυστηρή θέση τηλεφωνικής επικοινωνίας της εποχής, σηκώνω το ακουστικό και καλώ το 12, τις τότε "πληροφορίες". Το σηκώνει μία κυρία, της λέω, με την αθωότητα της ηλικίας και τη σοβαρότητα της περιστάσεως:

"Καλημέρα, μπορώ να μιλήσω με τον Άγιο Βασίλη;"

Ύστερα από μια πρόσκαιρη έκπληξη, μου απαντάει "ποιος τον ζητάει παρακαλώ;"

"Ο Πολυχρόνης".

Η κοπέλα το έπιασε το νόημα, και μου λέει: "Δεν είναι εδώ ο Άγιος Βασίλης, Πολυχρόνη, θέλεις να του πω κάτι;" "Ναι, θέλω να του πείτε για τα Χριστούγεννα να μου φέρει ένα view master"....

Μέρες αργότερα, πριν κλείσουμε για διακοπές Χριστουγέννων, κάναμε γιορτή στο Νηπιαγωγείο. Οι γονείς μου μου φόρεσαν τα καλά μου, είπαμε τα ποιηματάκια μας, τραγουδήσαμε, και προς το τέλος του event ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα δώρα μας...

Ανοίγω το δικό μου, η μεγάλη έκπληξη! Ένα ολοκαίνουργιο view master!

Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, έγινα έφηβος, έμαθα να αμφισβητώ το κάθε τι.

Κατάλαβα ότι κάθε γιορτή είναι τελικά μια κοινωνική συμβατικότητα, ένας κύκλος που έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι για να μην πλήττουν, ότι τα Χριστούγεννα στην πραγματικότητα είναι μια αφορμή για να έρχονται οι άνθρωποι πιο κοντά, για να κυκλοφορεί το χρήμα, για να κυλάει πιο εύκολα η καταχνιά του χειμώνα. Έπαψα να φοβάμαι ότι θα μπουν τη νύχτα Καλικάντζαροι και θα κάνουν άνω κάτω το σπίτι, ήξερα ότι δεν υπάρχουν Νεράιδες και ότι στο σπίτι δεν ήρθα με πελαργό αλλά με καροτσάκι από την Μαιευτική.

Διδάχτηκα να σκέφτομαι ορθολογικά, για κάθε τι που δε μπορούσα να εξηγήσω ήξερα ότι στην πραγματικότητα η Επιστήμη θα είχε εξήγηση και άνοιγα την Εγκυκλοπαίδεια να πληροφορηθώ, να μάθω.

Κατάλαβα ότι όλα τα υπερφυσικά φαινόμενα ήταν δημιουργήματα της φαντασίας μας και κάθε απόπειρα θεοποίησης των φυσικών φαινομένων προέκυπτε από το δέος και την άγνοια, και ότι, με την εξέλιξη του πολιτισμού και της Επιστήμης, οι δεισιδαιμονίες έδιναν τη θέση τους στη γνώση.

Μέσα μου γελούσα με όποιον ήταν προληπτικός, με όποιον με ρωτούσε τι ζώδιο είμαι, με τους θρησκόληπτους-ειδωλολάτρες. Και ήμουνα χαρούμενος που ήξερα ότι το παν είναι θέμα γνώσης.

Ένα πράγμα δε μπορούσα να εξηγήσω.

Αφού δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, πώς έγινε, εκείνα τα Χριστούγεννα του Νηπιαγωγείου, και πήρα τηλέφωνο μια υπάλληλο του ΟΤΕ, ζήτησα ένα δώρο και στη γιορτή του Νηπιαγωγείου μου έκαναν ΑΥΤΟ το δώρο;

Να μετέφερε την επιθυμία μου στον Άγιο Βασίλη το απέκλεια, αφού δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Σκεφτόμουνα πάλι μήπως έμαθε σε ποιο Νηπιαγωγείο πήγαινα και πήρε τηλέφωνο τη νηπιαγωγό μου και της το είπε; Αλλά πώς θα το μάθαινε, αφού ούτε πού μένω της είπα, ούτε ότι πηγαίνω στο Νηπιαγωγείο.

Μέσα στη διαφωτιστική παιδεία που λάμβανα με 10 διδακτικές ώρες καθημερινά μεταξύ σχολείου και φροντιστηρίων, δε μπορούσα να εξηγήσω ένα απλό, απλούστατο γεγονός!

Ντρεπόμουνα και να ρωτήσω! τι να ρωτούσα; υπάρχει ο Άγιος Βασίλης και φέρνει δώρα στα μικρά παιδιά;

Πέρασαν τα χρόνια, το βασανιστικό ερώτημα ήταν ένα μελανό σημείο στην ορθολογική σκέψη μου.

Μια μέρα συζητούσαμε με τη μητέρα μου. Το έφερε η κουβέντα για το δώρο εκείνο που είχα λάβει στο Νηπιαγωγείο και που ήθελα πολύ. Δειλά δειλά της έθεσα τον προβληματισμό μου.

Μου λέει η νηπιαγωγός σου μας είχε πει ότι θα έκαναν μια εκδήλωση για τα Χριστούγεννα, και να πηγαίναμε ό,τι δώρο θέλαμε να κάνουμε στα παιδιά μας να σας το έδιναν στην εκδήλωση.

Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι αν έπρεπε να το μάθω το βλακώδες μυστικό που μου γκρέμισε τη μαγεία του Άη Βασίλη.

Ίσως γί' αυτό όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάλαβαινα το αυτονόητο.