one

Θα προτιμούσα να σας πω πόσο με χαλάνε οι υποψήφιοι στις δημοτικές εκλογές, όταν είναι γόνοι διάφορων οικογενειών που αποφάσισαν να εκτεθούν, με μόνο έρεισμα το ειρηθέν. Ή πόσο με χαλάνε οι τύποι που δε φοράνε κράνος με τα μηχανάκια τους με την αυτοπεποίθηση ότι οι τροχαίοι είναι φιλαράκια τους και, σε μπλόκο, θα σταματήσουν να πουν κανένα νέο και μετά θα την κάνουν. Ή ο συνδυασμός των παραπάνω (πβλ. Ρέθυμνο model).

Θα προτιμούσα να γράψω πόσο κάφρους θεωρώ τους μηχανόβιους που κάνουν προσπέραση από τα δεξιά μου και πρέπει να προσέχω ΕΓΩ.

Θα προτιμούσα να γράψω πόσο με χαλάει που πρέπει κανείς να έχει γνωριμίες πολιτικές για να κάνει οτιδήποτε στη μίζερη ζωή του. Και πόσο με χαλάει το τίποτα ως προεκλογικό επιχείρημα.

Θα προτιμούσα να γράψω πόσο θα 'θελα να βάζω τηλεόραση και να βλέπω ένα μισάωρο ειδήσεις για να μαθαίνω τα νέα και όχι την άποψη (=κραυγή πολιτικής ανάλυσης καφενείου) του κάθε "αναλυτή" του κώλου που παίρνει αξία από τον κάθε άσχετο που δεν ξέρει τι του γίνεται και κάθεται και ακούσει τα δημαγωγικά του καθενός στην τηλεόραση (αντί να πάει να δουλέψει).

Θα προτιμούσα να σας εκμυστηρευτώ πόσο θα μ' άρεσε να ξυπνάω το πρωί και ν' ακούω κανένα σοβαρό άτομο να μιλάει στην τηλεόραση αντί του κάθε κάφρου που μαζεύει άλλους κάφρους (όσο πιο άξεστοι τόσο πιο audience) για να μαλώσουν και να κερδίσουν "τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους" στο κανάλι τους.

Θα προτιμούσα να φωνάξω ότι θα ήταν καλύτερα να κάτσεις να ασχοληθείς με το αντικείμενό σου ώστε να πάρεις τη θέση επειδή το αξίζεις παρά να γλύφεις τα παπάρια του κάθε πολιτικάντη για να σ'τη δώσει.

Θα προτιμούσα να βλέπω όμορφες κορυφογραμμές παρά το αυθαίρετο του κάθε κακομοίρη που θεωρεί εαυτόν "Ζούπερ" επειδή γνωρίζει το μπατζανάκη της υπαλλήλου που είναι στο πρωτόκολλο της Πολεοδομίας που κανόνισε να κάνει τα στραβά μάτια και έτσι ο "Ζούπερ" θα φτιάξει ένα σπίτι με τέσσερις τοίχους που στον πρώτο σεισμό θα πέσει να πλακώσει κανένα τέκνο του και μετά ο "Ζούπερ" θα βγει στο ρεπορτάζ της τοπικής τελεόρασης (αυθημερόν της κηδείας του τέκνου) να κλαίει και να ζητάει μέριμνα του κράτους.

Θα προτιμούσα να είμαι αλλού.

Μάλλον θα προτιμούσα το αλλού να είναι εδώ.

Εδώ που είμαι όμως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας αφιερώσω αυτή τη φωτογραφία, αγαπημένοι μου αναγνώστες, με την ευχή να με πάρει ο ύπνος γλυκά απόψε, χωρίς κουνούπια.

Καληνύχτα