Περνούσα να πάω στο γραφείο.Κοντά στην Μητρόπολη, εκεί στα δεξιά, έχει ένα μικρό παρεκκλήσι.
Είναι ένας χώρος περιτριγυρισμένος από λεμονιές.
Όαση δροσιάς μέσα στη ζέστη της πόλης.
Οι περαστικοί περνάνε,
ανάβουν καμιά φορά το κερί τους και προσεύχονται.
Ο χώρος αυτός ήταν ό,τι πρέπει
και για την εικονιζόμενη γάτα να πάρει έναν υπνάκο.
Ανάμεσα στις επαγγελματικές έγνοιες, στις προθεσμίες, τις εκκρεμότητες και λοιπές σκοτούρες που δέσποζαν στον εγκέφαλό μου ξαφνικά αναζωπύρωσε η παλιά παθολογική ζήλεια που τρέφω απέναντι στις γάτες.
Πάντα ήθελα να έχω την αταραξία τους.
Ο κόσμος μπορεί να καίγεται, αυτές η μόνη σκοτούρα που αντιμετωπίζουνείναι να βρουν ένα μέρος πιο αναπαυτικό απ' το προηγούμενο για να αράξουν.
Σηκώνονται, τεντώνονται, πάνε πιο πέρα και ξανακοιμούνται.
Με την ίδια απαξιωτική αναισθησία και η εικονιζόμενη αντιμετώπισε το φωτογραφικό φακό που της τάραξε το γαλήνιο ύπνο της.
Α ρε γάτα και να 'χα τη ζωή σου!
5 σχόλια:
Αυτές όμως ζουν σε μία κοινωνία και σε ένα σύστηνα αξιών που επιτρέπει το cat-ing. Μπορεί σε αυτό το σύστημα αξιών, το υπέρτατο κοινωνικό status και η μεγαλύτερη επιτυχία να είναι ο μέγιστος χρόνος ύπνου. Εμείς δυστυχώς έχουμε ανακαλύψει τα χρήματα.
Νομίζω ότι είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Γιατί και τα σκυλιά ή άλογα ή μαϊμούδες και δεν ξέρω τι) έχουν ίδιο σύστήμα αξιών, αλλά δεν είναι τόσο cool όσο οι γάτες.
Πρόσεχε τι εύχεσαι...
Καλημέρα
Λες, Μαριώ, να μεταμορφωθώ κανένα πρωί σε γάτο που το μόνο που θα τον απασχολεί θα είναι να βρει καμιά περαστική γάτα και τίποτα καλό φαϊ, άντε να κάνει και κανένα καυγά πού και πού με κανένα αντίζηλο, και τις υπόλοιπες ώρες να είμαι αραχτός;
Εντάξει, δεν ακούγεται κι άσχημο...
και αυτή τους η πολυτέλεια δεν είναι ένας λόγος να τις ζηλεύεις;
Δημοσίευση σχολίου