Επιστρέψαμε

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.
Καθησυχάζω όσους ανησύχησαν πληροφορώντας τους ότι οι γιορτές πέρασαν (πράγμα που αφ’ εαυτού είναι μια καλή είδηση), σε γενικές γραμμές καλώς. Έγιναν οι απαιτούμενες για την εποχή ενδοσκοπήσεις-αναθεωρήσεις-απολογισμοί για το παλιό έτος (σαν να πρόκειται για εταιρικό ισολογισμό) και τέθηκαν οι νέοι στόχοι και οι νέες επιδιώξεις για το μέλλον…

Η κρίση μου ως blogger με καθήλωσε σε αναγκαστική αποχή από τα καθήκοντά μου.
Τον αρχικό ενθουσιασμό ενός ηλεκτρονικού ημερολογίου και μιας επαφής μέσω του Διαδικτύου ακολούθησε μια κρίση blogoταυτότητας…

Καλώς ήλθατε, ταξιδιώτες του Διαδικτύου.
Πού θα σας φιλοξενήσω;
Στο σαλόνι; Θα βάλω τα καλά μου και θα σας υποδεχτώ;
Ή στο καθιστικό; Με τις πυτζάμες μου, χωρίς ίχνος καλλωπισμού και φτιασιδώματος;
Στην πρώτη περίπτωση θα με δείτε από την καλή, την ωραιοποιημένη μου πλευρά. Θα είμαι ευχάριστος, θα πούμε κανένα κοινωνικό σχόλιο γενικού ενδιαφέροντος, θα βγάλω τα καλά μου σερβίτσια…Δε θα είμαι όμως όλος εγώ. Θα είναι η βιτρίνα μου.
Στη δεύτερη περίπτωση θα σας αφήσω να εισδύσετε στα ενδότερα της προσωπικής μου ζωής, στις ανησυχίες μου, στις φοβίες μου. Θα βγάλω το προσωπείο της καθημερινής ρουτίνας και θα υποδυθώ τον εαυτό μου. Αλλά για ποιο λόγο θα πρέπει να χαμηλώσω τον τοίχο ανάμεσα σε μένα και στον κόσμο; Σε τι θα ωφελούσε κάτι τέτοιο;

Τι θα μπορούσα να εκθέσω από τον εαυτό μου εδώ μέσα;
Τι χωράει σε ένα blog ;
Όποιος έχει μια λύση ας με βοηθήσει…
(πίνακας: Juan Gris, Cafephil)